قتل سمیرا نوربخش، زن ۳۷ ساله اهل کرمانشاه، به‌دست خواستگارش به دلیل رد پیشنهاد ازدواج، بار دیگر عمق بحران زنکشی، فرهنگ مالکیت بر زنان، و ناکارآمدی سیستم قضایی و امنیتی ایران در حمایت از زنان را آشکار می‌کند.
در این مورد چند نکته کلیدی وجود دارد:قتل به انگیزه «رد خواستگاری»:این قتل در امتداد ده‌ها مورد مشابه از زن‌کشی‌هایی است که در آن‌ها رد رابطه، طلاق، یا استقلال زنانه با خشونت مرگبار پاسخ داده می‌شود.این نشانه‌ای از فرهنگ نهادینه‌شده‌ی مردسالاری و فقدان آموزش اجتماعی درباره رضایت، مرزهای فردی، و حقوق زنان است.عدم مداخله پیشگیرانه نهادهای قضایی و پلیسی:اگر سابقه تهدید یا آزار توسط خواستگار وجود داشته، چرا از سوی پلیس یا دستگاه قضایی اقدامی برای محافظت از قربانی انجام نشده؟نداشتن مکانیسم‌های حفاظت قانونی (مانند «دستور منع تماس» یا «پناهگاه‌های امن») زنان را در برابر خشونت آسیب‌پذیر می‌سازد.فرار قاتل و بی‌نتیجه ماندن پیگیری‌ها:در بسیاری از موارد مشابه، قاتلان زنکشی هفته‌ها یا ماه‌ها متواری می‌مانند و گاه هرگز دستگیر نمی‌شوند، که از بی‌کفایتی در پیگیری چنین جرائمی حکایت دارد.زنکشی، مسأله‌ای ساختاری است نه فردی:خشونت علیه زنان با انگیزه‌هایی مانند «ناموس»، «رد خواستگاری»، یا «طلاق»، محصول فرد بیمار روانی نیست؛ بلکه نتیجه‌ی یک ساختار اجتماعی معیوب و سیاست‌های جنسیت‌زده حکومتی است.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen