یکی دیگر از مادران دادخواه، یکی دیگر از صداهای خاموش‌نشده‌ی «زن، زندگی، آزادی»، به سکوتی اجباری کشانده شد. مینا سلطانی، مادر شهریار محمدی، جوانی که در ۲۷ آبان ۱۴۰۱ در بوکان با گلوله مأموران جان باخت، حالا خود قربانی تازه‌ای است از دستگاه امنیتی‌ای که نه تنها جان فرزندان معترض را می‌گیرد، بلکه اشک و فریاد مادرانشان را نیز جرم‌انگاری می‌کند.
یورش وحشیانه نیروهای امنیتی به خانه‌ی «دایه مینا»، بدون حکم، بدون اعلام اتهام، و بی‌هیچ نشانی از قانون، تنها یک هدف دارد: ترساندن. خفه‌کردن صدایی که پس از مرگ فرزند، هنوز مطالبه‌گر عدالت است. سکوت تلفن خاموشش، ترسی را زنده می‌کند که در دل هزاران مادر داغدار دیگر هم هست.
مینا سلطانی، نماد مقاومتِ مادرانه‌ای است که در برابر خشونت دولتی ایستاده است. او تنها نبود و نیست؛ صدها مادر در سراسر ایران، پس از جان‌باختن فرزندانشان در اعتراضات ۱۴۰۱، از حق سوگواری، از حق فریاد، و از حق دادخواهی محروم‌اند. بازداشت مینا، نشانه روشنی است از تداوم سیاست ارعاب و سرکوب علیه بازماندگان قربانیان.
همزمان، این بازداشت تلنگری‌ست برای جامعه جهانی: جنبش «زن، زندگی، آزادی» هنوز زنده است، اما مادران این جنبش، یکی‌یکی در بند می‌افتند، چون نمی‌خواهند فراموش کنند و نمی‌گذارند دیگران فراموش کنند.
تا لحظه تنظیم این گزارش، خبری از محل نگهداری یا وضعیت خانم سلطانی در دست نیست. ما خواستار آزادی فوری و بی‌قید و شرط او هستیم، و تأکید می‌کنیم که بازداشت خانواده‌های جان‌باختگان، نقض آشکار اصول اولیه حقوق بشر و مصداق شکنجه روانی‌ست.
فعال حقوق بشر در ایران کوثر ولی زاده
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen