اعزام اضطراری رضوانه احمدخان بیگی، زندانی سیاسی باردار، به مرخصی از زندان اوین

 

روایت وضعیت نرگس محمدی نشان‌دهنده استفاده سیستماتیک از محرومیت درمانی به‌عنوان ابزاری برای آزار زندانیان سیاسی در جمهوری اسلامی ایران است. به‌رغم وخامت شرایط جسمی و ضرورت فوری انجام آنژیوگرافی و تعویض استنت قلب، مسئولان زندان اوین برای دومین هفته متوالی به بهانه نبود مأمور از اعزام وی به بیمارستان جلوگیری کرده‌اند؛ اقدامی که نقض صریح حق درمان و مصداق شکنجه روانی و جسمی به شمار می‌رود.

محمدی، برنده جایزه صلح نوبل ۲۰۲۳، در حالی از رسیدگی درمانی محروم شده که مستندات پزشکی، از انسداد جدید استنت، احتمال گرفتگی دو رگ دیگر قلبی، و نیز آسیب به ستون فقرات، زخم معده و مری خبر می‌دهند. فشارهای وارده بر این فعال حقوق بشر، نه‌تنها مجازات‌های قضایی و زندان‌های پی‌درپی، بلکه اکنون در شکل محرومیت درمانی، نمود یافته است؛ روشی که در سال‌های اخیر علیه ده‌ها زندانی سیاسی دیگر نیز به کار گرفته شده و در مواردی چون بکتاش آبتین به مرگ منجر شده است.

امتناع از اعزام پزشکی با وجود توصیه تیم متخصص و آماده بودن مجوز، از منظر حقوق بین‌الملل، ناقض تعهدات جمهوری اسلامی ایران در چارچوب «قواعد حداقل استاندارد رفتار با زندانیان» (مقررات ماندلا) و «میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی» است. این وضعیت می‌طلبد که جامعه جهانی، نهادهای مدافع حقوق بشر و سازمان‌های بین‌المللی با جدیت بیشتری خواستار اعزام فوری نرگس محمدی به مراکز درمانی مستقل و خارج از ساختار امنیتی کشور و نیز آزادی بی‌قید و شرط او شوند.

فعال حقوق بشر در ایران کوثر ولی زاده